Depresja to zaburzenie psychiczne zaliczane do grupy zaburzeń afektywnych, charakteryzujące się długotrwałym obniżeniem nastroju, ograniczoną aktywnością psychoruchową, zaburzeniem rytmów biologicznych i przewlekłym lękiem.
Dziś Światowa Organizacja Zdrowia postuluje, że depresja jest chorobą, którą wymaga odpowiedniego leczenia. Rosnąca świadomość społeczna i starania psychiatrów w obalaniu mitów na temat leków psychotropowych sprawiają, że chorzy co raz częściej sięgają po specjalistyczną pomoc, a sama depresja i płynące z niej zagrożenia zaczynają być traktowane poważnie.
Szacuje się, że na depresję cierpi około 10% populacji, i choć szczyt zachorowań przypada między 15. a 30. rokiem życia, problem może dotyczyć również dzieci i osób starszych. Statystyki wskazują, że chorują częściej kobiety. Średnio co trzeci chory próbuje odebrać sobie życie.
Główne objawy depresji
W większości przypadków diagnostyka depresji opiera się na stwierdzeniu objawów podstawowych, zwanych osiowymi, które obejmują kilkanaście charakterystycznych cech, stanowiących centrum zespołu depresyjnego oraz nieswoiste objawy wtórne. Są to:
Obniżenie nastroju
- permanentny smutek i przygnębienie,
- utrata zainteresowań,
- niemożność odczuwania przyjemności,
- myśli samobójcze,
- poczucie bezwartościowości i winy,
- zobojętnienie w stosunku do otoczenia.
Spowolnienie tempa przebiegu procesów ruchowych i myślowych
- zaniki pamięci, problemy z koncentracją,
- spowolnienie ruchów, zastyganie w bezruchu,
- poczucie zmęczenia i ciężkości ciała,
- niechęć do pracy.
Zaburzenia rytmów biologicznych
- brak apetytu,
- spadek lub nadmierny przyrost masy ciała,
- zaburzenia cyklów menstruacyjnych,
- bóle głowy, karku i kręgosłupa,
- zaparcia,
- wysychanie błon śluzowych,
- spadek libido.
Lęk
- niewytłumaczalny strach odczuwany w okolicach serca lub w brzuchu,
- napady paniki,
- drżenie ciała.
Rodzaje i przyczyny depresji
- Depresja endogenna (zwana kliniczną, właściwą lub ciężką) – spowodowana przez bliżej niesprecyzowane zaburzenia funkcjonowania mózgu i powodująca głębokie zaburzenia funkcji psychicznych i fizycznych;
- Dystymia– przewlekłe łagodniejsze obniżenie nastroju trwające przynajmniej kilka lat, spowodowane głównie nieprzystosowaniem społeczne oraz głębokimi urazami z przeszłości (brakiem poczucia bezpieczeństwa w dzieciństwie, traumatycznymi wydarzeniami wydarzeń, niemożnością wyrażania potrzeb);
- Depresja reaktywna – reakcja na konkretne traumatyczne wydarzenie życiowe, zwykle niewymagająca leczenia farmakologicznego;
- Depresja poporodowa – drastyczne obniżenie nastroju pojawiające się zwykle 4-6 miesięcy po porodzie, skutkujące trudnością w dbaniu o dziecko, płaczliwością, utratą poczucia czasu, zaniedbywaniem obowiązków domowych, zaburzeniami apetytu oraz licznymi objawami somatycznymi;
- Depresja sezonowa – epizody depresyjne (brak energii, senność, poczucie beznadziei, smutek) pojawiające się cyklicznie w określonych porach roku, prawdopodobnie związane z niedostatkiem światła słonecznego;
- Depresja dwubiegunowa (choroba afektywna dwubiegunowa) – choroba charakteryzująca się naprzemiennym występowaniem epizodów manii, depresji i całkowitej remisji objawów.
Leczenie depresji
Leczenie depresji opiera się głownie na działaniach farmakologicznych. Powszechnie stosuje się kilka typów wciąż udoskonalanych leków przeciwdepresyjnych, zwiększających przewodnictwo kluczowych neuroprzekaźników w mózgu.
Psychoterapia, choć w wielu przypadkach konieczna i zapobiegająca nawrotom depresji, jest traktowana jako narzędzie wspomagające, a nie główna metoda leczenia. Niezwykle rzadką, choć zupełnie bezpieczną i bezbolesną metodą terapii w bardzo głębokiej depresji są elektrowstrząsy, aplikowane w znieczuleniu do półkuli niedominującej.
1 komentarz do “Depresja”